Domowy szpital....

 

Znowu przestałam pisać, obiecałam sobie regularność, ale życie jak to z życiem bywa postanowiło inaczej. Pierwszy rozchorował się najstarszy syn, jest niepełnosprawny (autyzm, głęboki niedosłuch i upośledzenie umysłowe) trzeba cały czas obserwować co u Niego, bo sam mało komunikuje nam. Potem dopadło mnie, kaszel że hej, a następnie córkę 39,6 temperatura, a na koniec mąż miał mały wypadek w wyniku którego ma złamany nos i cztery szwy założone. Na razie pozostaje w pełni zdrowia młodszy syn, jedynie we wtorek nie wyrobił się na zakręcie i wjechał w pole, musiał być wyciągany, ale nic mu się nie stało. Ostatnio dzwoni do mnie teściowa i pyta – jak tam, wszystko u Was w porządku? Przytkało mnie na moment i szybka analiza, co ja mam kobiecie powiedzieć? Prawdę taką całą, w ratach, nic? Więc manewr wymijający, jak tam mamy ręka? Temat przeskoczył i poszedł w innym kierunku. Kolejny telefon po uzgodnieniach z jej rodzonym synem już był pełen faktów, no cóż, syn zadecydował. Postaram się do Was zaklikać co jakiś czas. Na szczęście w tym roku wieczerza wigilijna nie u nas, w święta my na wizytach a nie u nas, więc tylko coś na świąteczne śniadania przy gotuję i z głowy. Mięso się pekluje do wędzenia, pasztet upiekę, jakieś ciasta ze dwa. Damy radę!! Może trochę przedświąteczna magia nam pomorze :)

A jak tam u Was przygotowania do świąt pełną parą?