Ogród w rytmie przemijania - powrót do natury

 

Zdjęcie ogrodu - jesień 2024 

Od osiemnastu lat mieszkam na wsi. Wcześniej całe życie spędziłam w dużym mieście, w samym centrum, gdzie pory roku były bardziej datą w kalendarzu niż prawdziwym doświadczeniem. No chyba, że musiałam „wydobyć” samochód spod śniegu.

Tam jesień oznaczała chłodniejsze poranki i grubszy płaszcz.

Tutaj, na wsi, jesień ma zapach ziemi, dymu i wilgotnych liści.

Z czasem zauważyłam, że odkąd żyję bliżej natury, inaczej postrzegam przemijanie.

Każda zmiana w ogrodzie — opadające liście, zasychające kwiaty, coraz krótsze dni — staje się częścią mojego rytmu.

Pracując w ogrodzie, grabiąc liście, siejąc i zbierając plony, uczę się, że wszystko ma swój czas.

Nie można niczego przyspieszyć ani zatrzymać — można tylko być w tym rytmie.

Przyroda decyduje za nas, co i kiedy się wydarzy. 

Dwa dni czekałam, aż pogoda pozwoli mi posadzić wrzosy. Dziś, tuż przed deszczem, udało mi się posadzić dwadzieścia z trzydziestu pięciu krzaczków.

I nic nie da, że będę się złościć czy tupać — deszcz nie przestanie padać, a słońce nie zaświeci na zawołanie.

Teraz, patrząc w niebo, zaczęłam dostrzegać fazy Księżyca, które dawniej były mi obojętne.

Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że mają jakikolwiek wpływ — na nas, na przyrodę, na rytm życia. 

A przecież kiedyś ludzie żyli w rytmie Księżyca. Zanim zaczęli mierzyć czas w dniach i miesiącach, obserwowali cykle nieba.

Rolnicy i zielarki od tysiącleci spoglądali na Księżyc, by wiedzieć, kiedy siać, sadzić i zbierać.

Nów – czas spoczynku ziemi, dobry na planowanie i przygotowanie narzędzi.

Przybywający Księżyc – najlepszy moment na sianie i sadzenie roślin, które rosną ku górze (zboża, zioła, drzewa owocowe).

Pełnia – moment obfitości i zbiorów, czas wzmożonej energii roślin.

Ubywający Księżyc – dobra pora na prace porządkowe, przycinanie, zwalczanie chwastów i odpoczynek natury.

W ten sposób ziemia, niebo i człowiek tworzyli jedność – praca była zgodna z naturalnym rytmem, a nie z kalendarzem na ścianie.

W wielu kulturach Księżyc uosabiał żeński pierwiastek, intuicję i odrodzenie.

Był symbolem cyklu życia — narodzin, wzrostu, dojrzewania i śmierci.

U Słowian nazywano go Miesiącem i czczono jako opiekuna płodności oraz rytmu natury.

W kulturze celtyckiej pełnia była czasem rytuałów wdzięczności i oczyszczania,

a w Japonii do dziś obchodzi się Tsukimi – święto podziwiania pełni.

W dawnych tradycjach kobiety gromadziły się w świetle pełni, by modlić się, dzielić zioła i doświadczenia — tworzyły wspólnotę w rytmie światła i cienia.

Dopiero urbanizacja, sztuczne oświetlenie i pośpiech oderwały nas od Księżyca.

W mieście jego blask ginie wśród neonów.

Teraz, mieszkając na wsi, nauczyłam się rozumieć, kiedy ziemia odpoczywa, a kiedy budzi się do działania.

Czasem wieczorem wychodzę do ogrodu i patrzę w gwiazdy — czuję wtedy, że człowiek w mieście utracił w dużej mierze kontakt z naturą.

Tu, na wsi, wszystko przypomina mi o cyklu życia.

Rytm dnia i nocy, światło, które zmienia kolor, dźwięk deszczu na dachu, zapach świeżo przekopanej ziemi czy skoszonej trawy.

W tym wszystkim odnajduję nie tylko ogród, ale i samą siebie w różnych porach roku.

Z czasem odkryłam, że ogród jest jak księżyc – ma swoje fazy. Czasem tętni życiem, innym razem milknie, by zebrać siły. Nie ma w tym nic złego, to po prostu rytm istnienia. Ucząc się natury, uczę się siebie – i w tym odnajduję spokój.

„Natura się nie spieszy, a mimo to wszystko zostaje dokonane.” — Laozi

Dzielę się z Wami moim światem – od ogrodu, przez oszczędzanie i gotowanie, po szycie i urządzanie domu. Jeśli chcecie symbolicznie mnie wesprzeć, możecie postawić mi wirtualną kawę.  To dla mnie piękny znak, że to, co robię, ma dla Was wartość.