Listopad. Oficjalnie sezon na czapkę, refleksje i maść na plecy

 

Przyszedł listopad — po cichu, niemal niepostrzeżenie. W tym roku zjawił się szybciej, niż się spodziewałam. Niby czekałam, niby wiedziałam, że nadejdzie, ale w ostatniej chwili straciłam czujność. Wstałam rano, spojrzałam na kalendarz — a tam już listopad. Mam wrażenie, że czas w tym roku wymknął mi się z rąk, pędził szybciej, niż byłam w stanie za nim nadążyć.

Za oknem coraz więcej nagich gałęzi, choć trawa wciąż zielona, a liście brzóz złocą się w słońcu. Czas pomyśleć o prezentach, o cieplejszych butach, a niedługo i o kurtce oraz czapce. Ot, zwyczajne mijanie czasu. Nim zdążymy mrugnąć, minie kolejny rok. A ja w sercu wciąż mam 23 lata — wciąż chce mi się biegać, zwiedzać, uczyć. Szkoda tylko, że ciało czasem mnie zdradza, nakazuje usiąść na ogonku i odpocząć. Trochę się buntuję, czasem tupnę nogą — ale co zrobić. Siadam z książką i dalej podróżuję, chociaż już inaczej.

Myślę, że uczymy się przyjmować przemijanie z godnością. Dbamy o sprawność ciała i umysłu, ale nie walczymy z czasem za wszelką cenę. Owszem — masuję twarz, ćwiczę mięśnie, chodzę do fryzjera, nakładam maseczki. I na tym poprzestaję.

Meryl Streep powiedziała kiedyś:

„Starzenie się nie jest dla słabych. Pewnego dnia budzisz się i zdajesz sobie sprawę, że młodość odeszła... Ale razem z nią zniknęły też: niepewność, pośpiech i potrzeba przypodobania się innym.

Uczysz się chodzić wolniej, ale z większą pewnością siebie. Potrafisz już mówić ‘do widzenia’ bez lęku i naprawdę doceniasz tych, którzy zostali.

Starzeć się to umieć odpuszczać, to zaakceptować, to zrozumieć, że piękno nigdy nie tkwiło w naszej skórze, ale w historii, którą nosimy w sobie.”

Dodam taką myśli jeszcze na koniec: „Starość nie jest porażką. Jest świadectwem, że daliśmy radę — przetrwać, pokochać, stracić, zacząć od nowa.”