Bądźcie szczęśliwi, a nie uszczęśliwiajcie innych!

Ostatnio miałam okazję spotkać się z grupa ludzi chcących wyjść z długów.  Jak zobaczyłam te osoby pomyślałam – jak to Oni maja długi?? Są świetnie ubrani, ostrzyżeni, kobiety makijaż, paznokcie, panowie z broda super zadbaną! Początek rozmowy a Oni zaczynają opowiadać (zupełnie nie pytałam o to, czym przyjechali, jak mieszkają, co robią po pracy itd. Kolejny znak zapytania, ja tak nie żyje, nie mam takich ubrań, samochodu i nie robię tego, co Oni po pracy. Próbuję, więc pytać czy są szczęśliwi, czy czują się spełnieni, no i tu robi się cisza. Ktoś nieśmiało mówi, że nie ma czasu się nad tym zastanawiać, że w sumie to pochłonięty jest dorównywaniem innym i umknęło mu to, co On by chciał, część zaczyna mu przytakiwać. Zaczynają mówić inni, że praca i pęd codzienności zupełnie zabrał im marzenia, zagubili samych siebie. Pochłonęło ich publikowanie zdjęć na portalach społecznościowych, że ciągle pokazują swoje sukcesy, osiągnięcia, rysują swoje życie, jako cudowne i w sumie to sami w to już uwierzyli tylko pojawił się problem – komornik, który bezlitośnie zaczyna niszczyć to, na co tak ciężko pracowali.  Po przejściu do indywidualnych rozmów o finansach okazuje się, że maja olbrzymie długi, za sobą wiele wydanych pieniędzy pod wpływem impulsu, promocji lub namowy. Niektórzy po wyliczeniu opłat nie mają już pieniędzy na jedzenie, komunikację, ubrania, leki i nieprzewidziane awarie. Ich opłaty, które muszą spłacać są wyższe niż dochody, na pytanie jak spłacają zobowiązania odpowiadają, że kolejnym kredytem, niestety zaczęto im grozić telefonicznie, listownie, a u niektórych pojawiły się pisma od komornika. Nagle upada ich fasada, coś, co budowali płynąc na fali popularności, a teraz utknęli bardzo głęboko. Niektórzy nie chcą wyjść z tego stanu, zaczynają pchać się w zaprzeczenie, są wulgarni, krzyczą, że sobie dawali radę tyle lat to dadzą sobie dalej, myślę, co robić? Odpuszczam, daję czas na przemyślenia, zostawiam z wydrukiem bilansu, mając nadzieję, że ochłoną. Wiedzą, że jest źle, ale chyba liczyli, że ktoś za nich spłaci długi i będą nadal żyli jak chcą. Po między jest kobieta w wieku emerytalnym, zadbana, miła, spokojna ze łzami w oczach, straciła sporo pieniędzy wydając na zakupy ratalne na pokazach, kupowała wnuczką różne rzeczy, zapomniała się, nie kontrolowała ile wydaje, po wyliczeniach wychodzi, że musiała by żyć za 100 zł miesięcznie, proponuję różne warianty oszczędności, tłumaczę, że czas zapomnieć o pokazach, ale widzę, że nie słucha, ona już marzy, co kupi wnuczce. Strasznie to smutne (zwłaszcza, że to nie pierwsza tego typu historia).  Reszta zaczyna spisywać pomysły jak wyjść z długów, jak się ogarnąć, co możemy sprzedać (zazwyczaj są to rzeczy kupione pod wpływem impulsu, nowe, niepotrzebne). Taka energia mnie podkręca, czuję radość i siłę tych ludzi, ale cały czas myślę o reszcie, czy sobie poradzą, dokąd zmierzają?  Czemu brną w ten fikcyjny świat, jak długo dadzą rade, co robią z nami media społecznościowe? Ostatnio czytałam raport psychologicznego obrazu społeczeństwa w Europie i USA okazuje się, że wzrosła ilość samobójstw, depresji, załamań nerwowych, natręctw, agresji itp., Co jest przyczyną? Żywność? Potrzeba bycia naj? Nieradzenie sobie z presja? Zanieczyszczenie środowiska? Technologia? Nie wiem i nie mnie to oceniać.  Wiem tylko jedno, że portale społecznościowe to pułapka, czasem zapominamy o realnym świecie i naszym rzeczywistym życiu, tworzymy tam swój wyimaginowany wizerunek, czekamy na reakcję, gdy jej nie ma łapiemy dołek, więc szukamy czegoś, co przyciągnie uwagę. Moje postanowienie na ten i kolejny i kolejny rok, portale społecznościowe traktować, jako miejsce wymiany informacji o wydarzeniach – koncerty, zloty, spotkania, warsztaty, medytacje itd. Prywatna rozmowa ze znajomymi, zwłaszcza tymi mieszkającymi po za Unią Europejską, oraz linkowania postów blogowych.  Koniec kropka, to nie jest miejsce do upubliczniania swojego życia, codzienności, wydarzeń. Można się pogubić, a ja wolę nie kusić losu.

Opisane wydarzenia są wymieszane i nie dotyczą konkretnie jedne osoby, jednego spotkania, jednego wydarzenia. Nigdy nie miało miejsca spotkanie więcej niż trzy osoby naraz. Nie wszystkie spotkania miały miejsce twarzą w twarz. Na niektórych spotkaniach ja byłam uczestnikiem. Zlepiłam to w jedną opowieść by ogólnie opisać zjawisko. Niestety fakt jest faktem, wiele osób żyje na pokaz za nie swoje pieniądze, a nie ma takiej potrzeby, trzeba żyć by być szczęśliwym, a nie uszczęśliwiać innych. Zastanówcie się choć przez chwilę, czy żyjecie dla siebie, czy na pokaz?? We współczesnym świecie łatwo się zagubić!