Dążenie do własnego celu i własnych marzeń...

Małymi krokami realizuję swoje cele i marzenia. Wiadomo nie jest łatwo, bo czasem trzeba być asertywnym, czasem egoistycznym w drodze do tego o czym się marzy. Dla jednych cel to dobra materialne, dla innych umiejętności, a dla kogoś jeszcze innego np. podróże, rodzina, studia itd...

W tym roku udało mi się nareszcie pojechać do Grecji, przełamałam swój lęk przed lataniem, spięłam się finansowo i 8 dni zwiedzałam ten piękny kraj, rozsmakowałam się i chcę więcej.

Nauczyłam się nie oczekiwać od losu wiele, małe radości są wspaniałe, dzięki temu spotyka mnie mniej rozczarowań.  Żyję własnym tempem, według własnych norm, odrzuciłam zupełnie wyścig, dorównywanie innym. Żyję wedle zasady bym była lepszą wersją siebie z wczoraj. Chce wiedzieć więcej, potrafić więcej. Mam w nosie modne ciuchy, w których nie czuję się sobą, a mam je nosić tylko dlatego bo są modne, mam podobnie z fryzurą, poglądami. 
Nie interesują mnie modne poglądy, mam własne, przestarzałe? Trudno!

Niedawno byłam z najstarszym synem w szpitalu, był diagnozowany w kierunku guza przysadki, takie doświadczenia bardzo uczą nas pokory. Wstępna diagnoza padła 3 miesiące temu, czekaliśmy na rozwój jej żyjąc jak na bombie.  Na szczęście finałowo wykluczono, ale problem pozostaje do rozwiązania.

Takie sytuacje uczą, że nie ma sensu się spinać by posiadać, by dorównać, by mieć czym się pochwalić. Życie jest za krótkie, na szpan, popisy i gonienie za kasą.

Teraz mam taki dla wielu banalny cel, chce na 50 urodziny (2 lata i 8 miesięcy) podciągnąć się 10 razy prawidłowo na drążku i zrobić 10 pełnych pompek, nauczyć się w mowie płynnie rozmawiać po angielsku i jeszcze coś wymyślę. Zaczęłam 2 miesiące temu treningi i naukę, zobaczymy czy osiągnę cel. Dodam, że uczę się przez Internet, a kondycję poprawiam pod okiem męża. Na ten moment nie daje razu zupełnie podciągnąć swojego ciężaru ciała ze zwisu na drążku, więc długa droga przede mną.

Każdego dnia poszerzam swoją wiedzę na temat dietetyki, równowagi mineralnej i witaminowej organizmu, jest to moja pasja, człowiek to niesamowita istota, tak szalenie złożona biochemicznie, że w głowie się nie mieści, uwielbiam dyskusje na ten temat z psychiatrą syna, ma podobne zamiłowanie a do tego wiedzę medyczną.

Wiem, że dla wielu osób moje cele, pasje są niejakie, ale to są moje pasje, moje cele i lubię je, cieszą mnie. A o to w życiu chodzi, by nie realizować cudzego życia, ale własne taki szyte na miarę dla nas, a nie próbować tylko imponować innym, dopasowywać się i zatracać siebie w tej pogoni.