środa, 1 lipca 2015

Idę w góry w marzenia dalej i dalej, znajdę to co mi jeszcze dane odnaleźć...



Muszę się pochwalić, no cóż taka ludzka natura, skora do chwalenia się J Przez dwa tygodnie przejechałam na rowerze ponad 70 km. Ja, która od lat omijała rower z daleka ja, która bała się jazdy asfaltem, szukałam tysiąca wymówek! Przełamałam się i żałuję, że tak późno. 

W tym rok postanowiłam, że czas ruszyć z miejsca i porzucić swoje obawy, fobie, lęki i więzy. Czas płynie, tak jak pisałam wcześniej, nie będzie możliwości powtórki, życia nie przewinę i nie wrócę kilka lat wstecz, a szkoda, wiele decyzji, które podjęłam w tym roku, chętnie podjęłabym wcześniej, pocieszam się, że już ruszyłam do przodu. Nie stoję w miejscu, realizuję to, co odłożyłam na kiedyś tam, z różnych powodów, najczęściej były to głupie wymówki, trochę lęku i typowego „czy to wypada”. 

Przed nami dość ekstremalna podróż po Europie bez tłustego konta, eleganckich hoteli. Za to z pełną obsada samochodu, jedziemy całą naszą piątką tylko pies zostaje na komornym u teściowej i u przyjaciół. Ruszamy z kuchenką turystyczną, zapałem, wstępnym planem i chęcią zwiedzenia jak najwięcej. To będzie moja pierwsza tego typu podróż, może nam się spodoba, kto wie, a jak nie to dołączymy ją do wianuszka doświadczeń. :)

Najważniejsze to nie stać w miejscu, nawet idąc małymi kroczkami będziemy dalej niż ci, co stoją i nie robią nic.

Ostatnio przeczytałam tekst młodziutkiej dziewczyny która właśnie zdała maturę. Wszyscy pytali ją o studia, o karierę, drogę zawodową. Na co ona odpowiedziała, nie chce iść na studia, nie potrzebuję, nie marze, chcę spełniać marzenia, realizować i spełniać siebie........... Podziwiam, że ma w sobie tyle odwagi. Ja wybierając swoją drogę zawodową nie miałam odwagi trwać przy swoich pomysłach, starałam się być taka jaką chcieli mnie moi bliscy. Mam dużo więcej lat niż ta dziewczyna i dopiero teraz zaczęłam realizować siebie. Tak gdzieś od roku czuję, że mam władze nad swoim życiem, nie podporządkowuję się normom mi narzuconym, po prostu jestem sobą. Tak strasznie dobrze mi z tym, nie ma sztuczności i więzów, jak coś mi nie odpowiada to staram się dać innym znać, że nie jest to moja bajka. Otaczam się ludźmi którzy lubią tę samą bajkę co ja. A najfajniejsze jest to, że mam obok faceta który lubi dokładnie tą samą bajkę co ja, docenia mnie, wspiera on po prostu jest i akceptuje mnie taką jaką naprawdę jestem, nie musiałam przy nim nigdy udawać i być kimś innym. 



7 komentarzy:

  1. Ale fajna wyprawa. Będzie cudownie. :-)
    Ja też większość życia robiłam cos dla innych, albo to co chcieli inni, co wypadalo. Od pewnego czasu zaczelam zmieniać swoje myślenie i uczę się żyć pełną parą (mimo problemów finansowych) , nie ogladajac się na to co myślą inni. Chociaż łatwe to nie jest. Ale co rusz robię krok do przodu. :-) Trzymam kciuki za wyprawę..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O ile łatwiej jest żyć w zgodzie z samym sobą. Nie patrząc ciągle "a czy tak wypada" :)

      Usuń
  2. Mam ogromną nadzieję na relację z wyprawy ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Będzie wspaniale zobaczysz!

    OdpowiedzUsuń
  4. Jak zwykle pięknie napisane, dobrze jest mieć to poczucie, że panujemy nad własnym życie, ja pomału zaczynam je mieć, chociaż pasek nadal zaciśnięty mocno ;)
    W tym roku /jakieś 5-6 lat nigdzie nie wyjeżdżałam/ wyjeżdżam na tydzień urlopu w góry, cieszę się jak głupia. Kasa ciułana cały rok, nocleg najtańszy z możliwych i kuchenka zabrana "do kieszeni" żeby oszczędzić i nie wydawać kasy na jedzenie w barach. Przy okazji orientacja ile km jest do najbliższej biedronki i czy jest możliwość pożyczenia rowerów od gospodarzy. Najlepsze jest to, że naprawdę czuje się szczęśliwa i nie zamieniłabym tego kombinowanego wyjazdu na inny. Zazdroszczę Pani wyprawy. Kto wie może za rok mi się uda, tak wyjechać na dłużej i pozwiedzać. Pozdrawiam serdecznie. :)

    OdpowiedzUsuń
  5. " A najfajniejsze jest to, że mam obok faceta który lubi dokładnie tą samą bajkę co ja, docenia mnie, wspiera on po prostu jest i akceptuje mnie taką jaką naprawdę jestem, nie musiałam przy nim nigdy udawać i być kimś innym " - do czasu, do czasu ! hahaha !

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trudno mi stwierdzić po 24 latach małżeństwa i 2 latach przed.....:)

      Usuń

"Artykuł 216 Kodeksu karnego brzmi:
Kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności"
Nie godzę się na wulgarne zachowanie, krytykę dla krytyki bez konstruktywnej wypowiedzi i chamstwo. Proszę o nie przysyłanie ofert swoich produktów w komentarzach. Zwłaszcza dotyczy to stron z pożyczkami!! Komentarze o takiej treści nie będą publikowane. Przed dodaniem komentarza po raz pierwszy, proszę o przeczytanie strony "O mnie"