Tak wiele dróg, a każdy ma jeden cel - być szczęśliwym

 

Codzienność nas pochłania, biegniemy przed siebie czasem nie wiemy nawet gdzie i po co, zatracamy się w tym biegu i biegnąc często zapominamy o siebie i swoich bliskich. Wydaje nam się, że spieszy się dla nich właśnie i dla siebie, lecz nie zawsze tak jest.  Zamiast przysiąść z dzieckiem i porozmawiać, iść na spacer, pograć w planszówkę my biegniemy do pracy by zarobić dla dziecku na telefon, sobie na samochód lepszy, kanapę, ciuchy.  Ale czy dziecko i my będziemy za x lat wspominać rzeczy, które posiadaliśmy czy chwile, które spędziliśmy razem? Spróbujcie zatrzymać się chwilę na ulicy i rozejrzeć wokoło, powiedzcie mi co zobaczycie, przemyślcie to. Wieczorem, gdy będziecie kłaść się do łózka zastanówcie się jak miną Wam dzień, co czuliście, czy jesteście z niego zadowoleni, czy zadbaliście o siebie i bliskich, czy czuliście miłość do siebie i bliskich?

Ja od pewnego czasu codziennie zapisuję pięć rzeczy, za które jestem wdzięczna danego dnia, zapisuję również co zrobiłam dobrego dla siebie i moich bliskich. Jestem zdziwiona co tam zaczyna pozostawać, co zapisuję. Każdego dnia czuję, że zmienia się moje nastawienie do domowników. Od wielu dni zapisuję, że jestem wdzięczna za coś mężowi, nie dostrzegałam jego małych gestów wobec mnie, czekałam na spektakularne WOW, a tu niespodzianka, codziennie sprawia mi coś miłego. Złościłam się na dzieci, że nie chcą pomagać w domu, a gdy zapisałam ich oferty pomocy znowu szok, pomagają jak widz, że nie mam siły, że pokonał mnie dzień i jestem im za to wdzięczna. Ja zaczęłam najpierw od zapisywania za co jestem wdzięczna, potem dodałam do tego opis moich emocji, a następnie opisałam swoje drobne gesty wobec domowników. Dzięki tym zapiskom widzę jak często tylko mi się wydawało, że coś dla nich robię, ale to były zupełnie bezsensowne gesty – gnałam przez miasto by syn np. nie spóźnił się na trening, no a czym by było 5 minut dłużej i spokojniej spędzone w samochodzie na rozmowie, trening często zaczynał się 5-10 minut po czasie, aj ja zawsze gnałam, bo trzeba być punktualnym.

Krytykujemy otoczenie, a czy sobie na pewno nie mamy nic do zarzucenia?  Może lepiej skupić się tylko na sobie, nie porównywać swoich dzieci i siebie z innymi, myślę, że to jest jeden z elementów spokoju i szczęścia – nie porównywać się! Dostrzegajmy pozytywy z różnych zdarzeń. Ostatnio znajoma opowiada mi o byłej dziewczynie jej syna – wiesz nie cierpiałam jej, ale ona dała mu sporo doświadczenia, myślę, że była ważnym kimś w jego życiu.  Puknęłam się wtedy w głowę, rany jaka Ona jest mądra, widzi tę dobrą stronę sytuacji, ale ja jestem ślepa, trzeba widzieć szklankę pełną w połowie, a nie w połowie pusta.

Z dobrymi uczynkami też różnie bywa, nie zawsze są dobre jak nam się wydaje. Choć by jak w tym memie który ostatnio widziałam w Internecie. Sąsiedzi wiedzieli, że ich jeden sąsiad siedzi i tylko czyta książki, nie ma telewizora i tylko czyta. Postanowili, że zrobią zrzutkę i mu kupią telewizor, tak też zrobili. A co zrobił sąsiad, podziękował im serdecznie, apotem sprzedał telewizor i kupił więcej książek, Sąsiedzi się obrazili.  Nie uszczęśliwiajmy kogoś na siłę. Każdy z nas wybiera drogę życia dla siebie, a nie dla innych. Porównywanie się, krytykowanie innych, jest bezsensu, bo to trochę jak kazać facetowi chodzić codziennie w szpilkach. Nie próbujmy wszystkich „przyciąć” do siebie.

Jeśli sąsiad kupi nowy samochód to pomyślcie, że może będzie szczęśliwszy i mniej będzie kłócił się z żoną, więcej będzie jeździł samochodem, a u Was będzie ciszej. Nie zazdrośćcie mu, nie próbujcie też mieć nowszy, lepszy od niego, bo to koło zamknięte, nie ma z tego wyjścia. Może lepiej mu pogratulować i ewentualnie poprosić o przejażdżkę, by zebrać doświadczenie z innego typu pojazdu. Nic więcej, bez zazdrości nienawiści.

Przestańmy się oceniać, gnać bezmyślnie za wyimaginowanym szczęściem, pokochajcie siebie, nie próbujcie innych dopasować do swoich oczekiwań, nie planujcie innym życia (zwłaszcza własnym dzieciom). Poczujcie radość z tego co macie, pobłogosławcie swoje życie, zaakceptujcie je, nie zadręczajcie się tym czego nie macie. Pomyślcie, że tego ranka nie wszyscy obudzili się żywi, nie wszyscy mieli dach nad głową, nie wszyscy mieli co zjeść na śniadanie, nie wszyscy byli bezpieczni, nie wszyscy mieli wodę w kranie, nie wszyscy mieli prace do której mogli isć, nie wszyscy mogli do niej pójść o własnych siłach, nie wszyscy mieli ubranie i szafę, nie wszyscy mogli zaczerpnąć powietrza pełna piersią itd. Pomyślcie jakimi jesteście szczęściarzami, jak wiele osób nie ma tego co masz Ty!!

Jeśli jesteś kobieta, to pomyśl, jak wiele kobiet nie może pracować, uczyć się, mieć własnego zdania, wyboru, jeśli to to wszystko masz, to tez jesteś szczęściarą, jeśli nikt Cię nie bije, nie wykorzystuje seksualnie, to tym bardziej jesteś w gronie szczęśliwych kobiet. Na świecie wiele, nawet nie wiesz jak bardzo wiele kobiet nie ma takiego luksusu wyboru, może nawet twoja znajoma, sąsiadka.  Według danych z 2012 roku - 800 tysięcy - tyle kobiet rocznie doświadcza w Polsce przemocy, 150 ginie w wyniku tzw. nieporozumień domowych. To są poważne liczby, to inny bardzo trudny temat. Moja bliska osoba była bita przez pierwszego męża, więc temat nie jest mi zupełnie obcy.

Wiem, że mężczyźni tez padają ofiarami przemocy domowej, ale jest ich znacznie mniej.

Dane z 2019 roku liczba ofiar – kobiet    65 195, liczba ofiar – mężczyzn 10 676. Liczby mówią same za siebie.

Pamiętajcie, że ludzie są po to by ich kochać, a rzeczy by je mieć, niestety obecne czasy przekręciły ten fakt. Kochamy rzeczy, a ludzi mamy. Rzeczy są ulotne, to tylko rzeczy. Miłość, przyjaźń, wsparcie, troska, zrozumienie, bezpieczeństwo, to rzeczy bezcenne, nie da się ich kupić. Nie sprzedawajcie tego wszystkiego za „garść srebrników”