Damy radę?

 

Życie po raz kolejny mnie sponiewierało. Kolejny raz uczę się żyć bez snu. Człowiekowi wydaje się, że opieka nad osobą z demencją to tylko fakt, że czasem mówi bzdury, czasem nie odnajduje się w rzeczywistości, a czasem nas obrazi. Nie wielu mówi o tym, że człowiek zaczyna zachowywać się ekstremalnie, obecnie mam w domu złośliwego "pięciolatka" (oczywiście mentalnie, a nie wiekowo), który psoci, niszczy, wykłóca się, jest uparty, na wszystko mówi nie. Trudniej jest jak są to nam bliskie osoby, ciężko podejść do tematu rozsądnie i z dystansem. Z każdym dniem narasta zmęczenie, budzi nas otwarte okno tarasowe, trzaskanie wszystkimi drzwiami, oddawanie moczu na podłogę. Rano po trudnej nocy „nocny marek” idzie spać i śpi cały dzień nic nie przeszkadza mu, a my musimy funkcjonować – praca, opieka nad niepełnosprawnym synem. Nie mam lat 20 by z łatwością przychodziły mi takie zarwane noce. Życie nam funduje przykre niespodzianki, nam przypada całkiem pokaźna pula.

Przepraszam, że nie odpowiadam na pytania, że nie piszę, że nie reaguję. Muszę znaleźć w sobie siły, by wziąć życie za bary kolejny raz i podjąć walkę.

Pozdrawiam Was cieplutko i życzę wszystkiego co dobre dla Was.