Czas ogrodowy

Czas biegnie nieubłaganie, dzieci na wakacjach, a my dzielimy czas pomiędzy pracą zawodową, a pracą w ogrodzie i kuchni. Zbiory czerwonej porzeczki zakończone w tym roku to chyba rekordowa ilość około 50 kg zebraliśmy, w spiżarce stoją soki, a jadalni dwa pojemniki z nastawionym winem. W kolejce do zbiorów czekają czarne porzeczki i wiśnie, będą soki i dżemy. W ogródku wysyp fasolki i ogórków, pod folią masa pomidorów, niestety jeszcze niedojrzałych. Ogólnie w tym roku mamy urodzaj, w zeszłym roku czułam się jak by to to powiedziały nasze babki i prababki – ktoś mi urok rzucił, źle życzył, ale krzywym okiem patrzył, wszystko schło i zaraza różnego typu szalała po ogrodzie. Może coś w tym jest, że ktoś mi życzył jak najgorzej? Za to w tym roku przyroda daje podwójnie nam plonów.

Uwielbiam patrzeć jak wypełniają się półki spiżarni, naprawdę fakt, iż wróciłam do pracy zawodowej nie utrudnia mi znacząco wytwarzania przetworów.  Mąż bardzo dużo mi pomaga, w sumie soki i wino z czerwonej porzeczki on zrobił z moja maleńką, tycią pomocą. 

Kiedyś nie lubiłam robić przetworów, pracować w ogrodzie, może, dlatego, że to nakazywała mama, zabierała mój czas nastolatki, czas, który ja sobie chciałam planować. Dziś staram się nie zmuszać dzieci do pracy w ogrodzie, proszę ich czasem, jeśli nie chcą to nie zmuszam. Młodszy syn lubi kosić trawę i robi to sam, ot tak chętnie, córka nie lubi żadnych prac w ogrodzie po za zbiorem truskawek i malin to robi sama bez prośby. Więc odpuszczam, kiedyś sami może poczują to, mnie zajęło wiele lat przełamanie się, nawet początki mieszkania na wsi nie mobilizowały mnie, robiłam wszystko z musu, bo trzeba. Teraz robię, bo lubię. Odpręża mnie ta praca, myślę, że to przychodzi z wiekiem, mamy więcej cierpliwości, więcej pokory i potrzeby relaksu. Doceniamy chwilę i to, co daje nam natura. Trudno dzieci przymuszać do pracy przy pieleniu, no, bo jak zatrzymać pędzący pociąg. Dzieci są w ciągłym ruchu, fascynacji światem, a ta czynność jest zbyt monotonna. Na pewno są i dorośli, którzy nie ustoją w miejscu, a tym bardziej nie poddadzą się czynności pielęgnacji ogrodu.

Lubię kontakt z naturą, czuć ziemię na dłoniach, wiatr we włosach, radość z plonów, lubię patrzeć jak wszystko rośnie, pięknieje i zmienia się wraz z porami roku, nie chcę się spieszyć w ogrodzie, nie lubię tam patrzeć na zegarek, lubię się zatracić i poczuć jedność z naturą. 

Tak sobie pobajdurzyłam na temat pracy w ogrodzie. Czasem mnie tak nachodzi na pisanie o niczym…..